عَنْ أَبِي بُرْدَةَ قَالَ صَلَّى بِنَا رَسُولُ اللَّهِ ص ثُمَّ انْصَرَفَ مُسْرِعاً حَتَّى وَضَعَ يَدَهُ عَلَى بَابِ الْمَسْجِدِ ثُمَّ نَادَى بِأَعْلَى صَوْتِهِ يَا مَعْشَرَ النَّاسِ مَنْ آمَنَ بِلِسَانِهِ وَ لَمْ يُخْلِصْ إِلَى قَلْبِهِ لَا تَتَبَّعُوا عَوْرَاتِ الْمُؤْمِنِينَ فَإِنَّهُ مَنْ تَتَبَّعَ عَوْرَاتِ الْمُؤْمِنِينَ تَتَبَّعَ اللَّهُ عَوْرَتَهُ وَ مَنْ تَتَبَّعَ اللَّهُ عَوْرَتَهُ فَضَحَهُ وَ لَوْ فِي جَوْفِ بَيْتِهِ.

ابى بُردَه نقل كرده است: رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم با ما نماز خواند (با جمعى از اصحاب كه راوى هم با آن ها بوده است)، بعد با شتاب از جاى خود برخاست (و به جانب درب مسجد رفت) دست مباركش را بر روى در مسجد گذاشت و آن گاه با صداى بلند فرمود: اى گروهى كه به زبان (ظاهرا) ايمان آورده‏ايد، ولى ايمان به دل هايتان راه نيافته است! در عيوب‏  افراد با ايمان نباشيد، زيرا كسى كه به دنبال عيب‏ جويى آنان باشد، خداوند (نيز)در پى عيب هاى او بر مى‏آيد و هر كسى كه خداوند در پى عيب ها و كاستي های او باشد، رسوايش مى‏كند اگر چه در خانه خود پنهان شده باشد.

 منبع: ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، شیخ صدوق، ص: 241