خبرگزاری «حوزه»، متن روایت را از کتاب تحف العقول منتشر می کند.
وَ قَالَ الباقر(ع): إِنَّ هَذَا اللِّسَانَ مِفْتَاحُ كُلِّ خَيْرٍ وَ شَرٍّ فَيَنْبَغِي لِلْمُؤْمِنِ أَنْ يَخْتِمَ عَلَى لِسَانِهِ كَمَا يَخْتِمُ عَلَى ذَهَبِهِ وَ فِضَّتِهِ فَإِنَّ رَسُولَ اللَّهِ(ص) قَالَ رَحِمَ اللَّهُ مُؤْمِناً أَمْسَكَ لِسَانَهُ مِنْ كُلِّ شَرٍّ فَإِنَّ ذَلِكَ صَدَقَةٌ مِنْهُ عَلَى نَفْسِهِ ثُمَّ قَالَ(ع) لَا يَسْلَمُ أَحَدٌ مِنَ الذُّنُوبِ حَتَّى يَخْزُنَ لِسَانَهُ.
امام باقر(ع) فرمود: این زبان کلید هر خیر و شر است، پس سزاوار است مؤمن از زبان خود محافظت کند همان گونه که از طلا و نقره خود محافظت می‌کند؛ چراکه رسول خدا(ص) فرمود: رحمت خدا بر مؤمنی که زبان خود را از هر بدی نگه دارد که این کار همچون صدقه ای برای او سودمند است.
امام باقر(ع) سپس فرمود: کسی از گناهان در امان نیست مگر اینکه زبان خود را حفظ کند.
