خبرگزاری «حوزه»، مثل هر سال جشنواره فیلم و موسیقی دهه فجر از حاشیه ها خالی نبود، از رپ خوانی و رقص و خوانندگی به سبک غربی در سالن ایرانیان گرفته تا فیلم های بی محتوا که نه تنها هیچگونه سنخیتی با موضوع جشنواره نداشت، بلکه در تضاد با آن نیز بود!
از فرش قرمزی که برای کارناوال بدحجابی پهن می شود تا مشتی رجاله با تیپ های زننده و ژست های لوس، همچون مانکنی بایستند تا عکاسان با آن ها سلفی بگیرند.
از بازیگر زنی که با وقاحت، مرد نامحرمی را در آغوش می گیرد و عکس آن را با افتخار در پیج اینستاگرام خود قرار می دهد.
از فیلم های زردی که بناست جریان فمینیسم را در کشور فرهنگ کند تا کارگردان وقیحی که فیلمش پر هست از دیالوگ های دو پهلوی جنسی و با اجرای اعمال شنیع در کنفرانس خبری آن را تکمیل می کند و به آن می خندد! سریال جشنواره فجر که چیزی جز زجر ندارد تمام نشدنی است. جشنواره فجر بهانه ای است تا با بخشی از فساد زیر پوستی سینمای ایران آشنا شویم و گرنه چه کسی اقرار بازیگران زن، بر وجود فحشا گسترده در سینما؛ یا داستان رفت و آمد شبانه ی تهیه کننده به خانه ی بازیگر زن را فراموش می کند؟!
سناریو سینما آلوده تر از این حرفهاست، از بازیگران و شومن هایی که افتخارشان گرفتن جایزه از دستان بازیگران بزرگ هالیودی است انتظاری بیش از این نیست. از کارگردانی که خواب و خوراکش اندیشه های غربی است و خودباخته سینمای هالیودی است چه توقعی می توان داشت؟ آری؛ از فیلم هایی که بازیگرانش در مهمانی ها انتخاب می شوند همین هم زیادی است!
آنچه انسان را به تعجب وا می دارد سکوت و خاموشی متولیان اصلی فرهنگ در قبال این تهاجم فرهنگی است. گویا مسئولیت خود را نسبت به دین داری مردم فراموش کرده اند یا از ابزار دهشناک هنر غافلند! چرا حوزه علمیه در برابر این گستاخی سینما جوش و خروشی در ندارد؟ آری اینجا امام را می خواهد که با همان طنین رسا و انقلابی خود بر سر حوزه این چنین فریاد بزند که:
«ای علمای ایران، ای مراجع اسلام، من اعلام خطر می‌کنم! ای فضلا، ای طلاب، ای مراجع، ای آقایان، ای نجف، ای قم، ای مشهد، ای تهران، ای شیراز، من اعلام خطر می‌کنم!.....والله گناهکار است کسی که داد نزند.پس داد بزنید.ای سران اسلام به داد اسلام برسید. ای علمای نجف به داد اسلام برسید. ای علمای قم به داد اسلام برسید.»
محسن مطلبی
