به گزارش خبرگزاری حوزه، در صفحه مجازی مرحوم علامه محمدتقی جعفری آمده است:
گوشه‌ای از تواضع و عظمت شخصیت علامه جعفری
مرحوم سیدمحمدباقر نجفی نقل کرده است:
وقتی کنگرۀ هفتصدمین سال مولوی (دهۀ ۵۰) در دانشگاه تهران برگزار شد، برگزارکنندگان کنگره - به عمد یا به سهو - از استاد جعفری به عنوان یک محقق ایرانی مثنوی، دعوت به عمل نیاوردند! استاد خطاب به ما که بسیار ناراحت شده بودیم، به آرامی گفت: بروید سخنرانی‌ها را گوش کنید و در پی مطالب باشید، نه در پی شخص و نام.
به یاد دارم در این کنگره، شادروان مجتبی مینوی در متن سخنرانی خود، از نظر نسخه‌شناسی شک داشت که در بیت اول مثنوی، بشنو از نی چون «حکایت» می‌کند درست است، یا بشنو از نی چون «شکایت» می‌کند؟ من وقتی موضوع «شکایت» و «حکایت» را با ناراحتی و طنز به استاد نقل کردم، ایشان گفت: آقای مینوی در واژه‌شناسی و نسخه‌شناسی استادی بزرگ هستند، صحیح نیست به تحقیر از او یاد کنی! اگر از اینکه مرا دعوت نکرده‌اند، آزرده‌خاطر هستی، نباید نسبت به کسانی که دعوت شده‌اند، بی‌حرمتی کنی! حالا به من بگو آیا در جلسات کنگره، آوای نی را شنیدی یا نه؟ گفتم: نه. گفت: «اگر صدای نی را شنیده بودی، نه در پی شکایت بودی و نه حکایت!». من همان‌جا منقلب شده و بی‌اختیار گریستم.
فیضی، کریم. مثنوی، معنای مولوی. ص ۵۴
