به گزارش خبرگزاری حوزه، گرچه مسلم است که تولید فیلم و سریال در شرایط کرونایی و اوضاع فعلی اقتصادی کشور، با سختی های مضاعفی همراه است اما با این حال نمی توان از کنار این مساله به راحتی عبور کرد که مخاطب نیازمند تماشای محصولات هنری و رسانه ای از قاب تلویزیون، پرده سینما و یا بستر فضای مجازی و پلتفرم های داخلی است.

در این میان از رسانه ملی به عنوان عام ترین و فراگیرترین رسانه حال حاضر کشور انتظار می رود که در زمینه تولید و پخش سریال ها، اهتمام و حساسیت بیشتری داشته باشد و این در حالی است که به عنوان مثال "دودکش ۲ "که این شب ها از شبکه اول سیما به روی آنتن می رود به نسبت فصل گذشته خود، اثری ضعیف تر به شمار می رود؛ چه از منظر فیلمنامه ای و چه از حیث کارگردانی.

پیشتر در یادداشت ها و مطالبی عنوان کرده بودیم که چند سالی است از حیث کیفی، شاهد عقبگرد تلویزیون در تولید سریال هستیم و این در حالی است که در طول دهه های گذشته به خصوص دهه شصت و هفتاد و بعضاً دهه هشتاد، صدا و سیما باعث و بانی تولید آثاری ماندگار در قاب تلویزیون بود که هنوز هم بعد از بارها بازپخش، بسیار پرمخاطب است و می توان از آن ها به نیکی یاد کرد اما در سال های میانی دهه نود به این سو، کمتر شاهد سریال ها و مجموعه هایی بوده ایم که دست کم در همین سال ها قابل دفاع بوده باشد.

وضع نسبتاً نااُمیدکننده تلویزیون در شرایطی است که طی دو سال اخیر، ورای بحث های محتوایی- که در جای خود باید به طور جدی به آن پرداخت- انصافاً از منظر فُرمی، سریال هایی جذاب در دو پلتفرم "نماوا" و "فیلیمو" به عنوان شبکه نمایش خانگی، پخش شده که برخی از آن ها در فضای مجازی نیز بازتاب وسیعی پیدا کرده اند.

در حال حاضر حدود ۱۰ سریال و مجموعه نمایشی به طور هفتگی و روتین از این پلتفرم‌ها به نمایش درمی‌آید و البته برخی از آن ها هم آثاری ضعیف و سطحی به شمار می روند اما با این وجود نمی توان از کنار برخی از آثار متوسط به بالای این پلتفرم ها نیز به راحتی عبور کرد و حکم کلی درباره همه شان به یک شیوه و سبک و سیاق صادر نمود.

از آن جا که در یادداشت های گذشته به تفاوت های فعلی سریال های تلویزیونی با غیرتلویزیونی اشاره شده بود، در این مجال قصد تکرار آن ها نیست بلکه تنها به یک نکته در این میان بسنده می شود و آن هم این که؛ اگر رسانه ملی نتواند با تولید آثار قوی و جذاب، ذائقه و نیاز مخاطب را به سوی خود جلب کند، طبیعی است که مخاطبان برای رفع نیازهای فرهنگی خود به سمت کالاهایی غیر از محصولات صدا و سیما گرایش پیدا می کنند؛ محصولاتی که تجربه نشان داده حساسیت و نظارت رسانه ملی کمتر در آن ها وجود دارد و همین مساله نیز باعث ایجاد منافذی شده که خروجی آن بعضاً آفات و آسیب های فرهنگی و اخلاقی است.