به گزارش خبرگزاری حوزه، هفته دفاع مقدس فرصت بسیار ارزشمندی است تا نگاهی دیگربار داشته باشیم به زندگی نامه شهدای والامقام و البته بازخوانی وصیت نامه عزیزانی که حقیقتاً به تأسی از ارباب و مولای بی کفنشان سیدالشهدا(ع)، جاودان همیشگی تاریخ و عند ربهم یرزقون اند.
در این بین، شهدای طلبه و روحانی که مزین به دو گوهر والای علم و جهاد فی سبیل الله هستند، الگوهای وارسته ای می باشند که نگاهی به زندگی و وصیت نامه هایشان، حاوی درس های ماندگار عزت و افتخار و مقاومت و سربلندی است.
روحانی شهید، صادق محمد نژاد، در سال ۱۳۴۴ شمسی در آشیانه اهل بیت (ع) دیده به جهان گشود و در شهر مقدس قم رشد و نمو یافت و در مکتب ائمه اطهار(ع) بال و پر گرفت. سال ۶۱ که می خواست دوره دبیرستان را آغاز کند، قصد تحصیل در حوزه علمیه را نمود و با حضور در مدرسه امام صادق(ع) منطقه نیروگاه قم راه پدر عالمش را دنبال کرد.
نخستین سفر تبلیعی صادق، در محرم به شهر بوشهر بود و مردم از سخنرانی و روضه او استقبال کردند. شخصیتی داشت بسیار متقی در همه حال که به همین خاطر کم حرف می زد و اگر چیزی می گفت، عالمانه و مفید بود. هنگام رفتن به جبهه حق علیه باطل وقتی مادرش، او را از زیر قرآن عبور می داد، گفت: مادر منزلت این کتاب خیلی بالاتر از این کارها است.
از دیگر ویژگی های این شهید والامقام هم این بود که حقیقتاً به مباحث اخلاقی اهمیت ویژه ای می داد و وقتی در بین ساعات شبانه روز، وقتی پیدا می کرد از نوارهای استاد شهید مرتضی مطهری و نیز آیت الله شهید دستغیب فیش برداری می کرد و از این محتواهای ارزشمند در سخنرانی هایش بهره می بُرد.
از دیگر خصوصیاتش هم این بود که علاقه عجیبی به سکوت و خلوت داشت به خصوص در حال راز و نیاز و مناجات با خالق محبوبش و به همین خاطر به دوستان و نزدیکانش همواره می گفت: وقتی جای خلوت پیدا می کنم بیشتر احساس آرامش می کنم.
عاقبت خوش فرجام این روحانی متقی و مجاهد نیز البته شهادت بود؛ "سال ۶۵ در منطقه بوارین" و واپسین جمله اش که بر پشت کیف نگاشته بود؛ "مادر برای من گریه نکن"
