به گزارش خبرگزاری حوزه، مرحوم آیت الله مصباح یزدی در یکی از دروس اخلاق خود به موضوع «کدامیک از اعمالت را برای خدا انجام دادی؟» اشاره کردند که تقدیم شما فرهیختگان می شود.
«وَاعلَمَوا اِنَّهُ لَیسَ لاَنفُسِکُم ثَمَنٌ دُون الجَنَّةُ».
این عمری که ما در اختیار داریم را میتوانیم به یک خرمهرهای بفروشیم؛ ایکاش بعضی کارهای ما فقط به خرمهره ختم میشد.
ما عمر و علم و تلاشمان را میفروشیم، گاه به سمِّ مهلکی میفروشیم.
اگر علم و عمرمان را صرف کاری بکنیم که خدا راضی نیست؛ اگر علممان را برای تأیید کاری یا شخصی بهکار ببریم که مبغوضِ خداست، نه تنها آن را به خر مهره فروختهایم، بلکه به سم کشنده فروختهایم.
ما خودمان را آتش زدهایم، در حالی که میتوانستیم همین عمر و علم را صرف کاری کنیم که ثوابش آنقدر بینهایت باشد که هیچکس نتواند حسابش را بکند — آیا میتوان بینهایت را با حسابِ محدود سنجید؟
بنشینیم و کلاهمان را قاضی کنیم: از صبح که بیدار شدیم تا الان، چه کارهایی کردیم؟
فرض کنید ده کار «بزرگ» انجام دادید، هر نفَس و هر دقیقهاش قابلحساب است.
ده کار انجام دادی؛ حالا با خودت روراست باش: واقعاً کدامیک از این کارها برای خدا بود؟
کدامش آنقدر باارزش بود که اگر خدا نمیفرمود، انجامش نمیدادی؛ و وقتی خدا گفت، حتی اگر برایت زیان و سختی داشت، باز هم آن را تحمل کردی؟
چقدر از لحظههایمان را میتوانستیم صرفِ کاری کنیم که رضای الهی داشته باشد — کاری با ارزشِ نامتناهی؟
این فقط یک تصمیم ساده نیست که بگویی «نیت میکنم» و دستت را در آستین بکنی و نیت بیاید.
نیت همینجوری پیدا نمیشود؛ معرفت لازم است، فکر لازم است تا معرفت پدید آید.
بر اساس آن معرفت، علاقه شکل میگیرد و چیزهایی که مزاحم آن هستند — مضادّ با آن — باید از خودت نفی شوند.
آنگاه کار میتواند خالص و ارزشمند شود.
اگر همهی عمرت را وقف هدایت یک نفر کنی، ارزشش از تمام اموال دنیا بیشتر است.
اینها شوخی نیست؛ اینها واقعیاتِ روز جزا و حساباند.
روزی ممکن است خیال کنیم چقدر خدمت به اسلام و دین کردهایم و منتظر باشیم ثوابها به ما برسد؛ اما وقتی وارد عرصهی حساب میشویم، ممکن است ببینی آنچه برای فلان حزب یا گروه یا برای خاطرِ دنیا انجام دادهای، مزد مادیاش را گرفتهای — «آن را برای شکمت گرفتی» — و هیچ سهمی از ثوابِ حقیقی برای تو نمانده است.
پس سؤال این است: کدامیک از اعمالت را برای خدا انجام دادی؟
اگر برای خدا بود، دیگر دلبستگیات به درآمد بیشتر، شهرت یا حرمت و احترامِ مردم، تأثیری در کار نخواهد داشت؛ چون انگیزهات خالص است و مقصدت رضای الهی است.
برای شنیدن و دانلود صوت اینجا را کلیک کنید
نظر شما