عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ : إِنَّ الْعَبْدَ الْمُؤْمِنَ الْفَقِيرَ لَيَقُولُ يَا رَبِّ ارْزُقْنِي حَتَّى أَفْعَلَ كَذَا وَ كَذَا مِنَ الْبِرِّ وَ وُجُوهِ الْخَيْرِ فَإِذَا عَلِمَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ذَلِكَ مِنْهُ بِصِدْقِ نِيَّةٍ كَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِنَ الْأَجْرِ مِثْلَ مَا يَكْتُبُ لَهُ لَوْ عَمِلَهُ إِنَّ اللَّهَ وَاسِعٌ كَرِيمٌ.
الكافي، ج2، ص: 85
امام صادق (ع) : مؤمن فقير به خداى خود مىگويد: بار پروردگارا ثروت بسیاری به من عطاء كن تا چنين و چنان كنم (کارهای خیر بسیاری با آنها انجام دهم ) و در كار خير پيشقدم باشم .
آنگاه كه خداوند تعالى ببيند بنده فقيرش در تصميم و نيت خود صادق است، پاداش همان كارهاى نيك را در نامه عمل او مىنويسد، زيرا كه خداوند تعالى دست گشاده و با كرامتى دارد.
