وَ مِنْ كَلَامِهِ علیه السلام الْمَشْهُورِ قَوْلُهُ: الصَّغَائِرُ مِنَ الذُّنُوبِ طُرُقٌ إِلَى الْكَبَائِرِ وَ مَنْ لَمْ يَخَفِ اللَّهَ فِي الْقَلِيلِ لَمْ تَخَفهُ (يَخَفْهُ) فِي الْكَثِيرِ وَ لَوْ لَمْ يُخَوِّفِ اللَّهُ النَّاسَ بِجَنَّةٍ وَ نَارٍ لَكَانَ الْوَاجِبَ أَنْ يُطِيعُوهُ وَ لَا يَعْصُوهُ لِتَفَضُّلِهِ عَلَيْهِمْ وَ إِحْسَانِهِ إِلَيْهِمْ وَ مَا بَدَأَهُمْ بِهِ مِنْ إِنْعَامِهِ الَّذِي مَا اسْتَحَقُّوه

گناهان صغيره راهى است به سوی ارتكاب گناه كبيره، هر كس در گناه كوچك از خدا نترسد در گناهان بزرگ هم از خدا نخواهد ترسيد، و اگر خداوند، مردم را به بهشت نمى‏خواند و از دوزخ هم نمى‏ترسانيد، باز هم واجب بود اطاعتش كنند و از نافرمانيش بر حذر باشند، به جهت تفضّل و احسانی كه در حقّ مردم نموده و نعمت وجودى كه به ايشان ارزانى داشته است و آنان را از نيستى به هستى آورده كه استحقاق آن را نداشتند.

عيون أخبار الرضا عليه السلام، ج‏2، ص: 180