سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه»، متن روایت را به نقل از کتاب کافی نقل می‌‌کند.

عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ علیه السلام قَالَ الْقُلُوبُ ثَلَاثَةٌ قَلْبٌ مَنْكُوسٌ لَا يَعِي شَيْئاً مِنَ الْخَيْرِ وَ هُوَ قَلْبُ الْكَافِرِ وَ قَلْبٌ فِيهِ نُكْتَةٌ سَوْدَاءُ فَالْخَيْرُ وَ الشَّرُّ فِيهِ يَعْتَلِجَانِ فَأَيُّهُمَا كَانَتْ مِنْهُ غَلَبَ عَلَيْهِ وَ قَلْبٌ مَفْتُوحٌ فِيهِ مَصَابِيحُ تَزْهَرُ وَ لَا يُطْفَأُ نُورُهُ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ وَ هُوَ قَلْبُ الْمُؤْمِنِ.

امام باقر عليه السّلام فرمود: دل ها سه گونه اند:

1- قلبی وارونه كه هيچ نيكى و خيرى در آن جاى نگيرد و آن قلب كافر است.

2- قلبی كه در آن نقطه سياهى است و نيكى و بدى در آن با يكديگر در پيكار و كشمكش مى‏باشند، دل با هر كدام از آن دو همراه باشد، بر ديگرى چيره می‌شود.

3- قلبی که باز و گشاده است، در آن چراغ هایی نور افشان است و تا روز قیامت خاموش نگردد و آن قلب مؤمن می باشد.

(الكافي، ج‏2، ص: 423)