به گزارش خبرگزاری «حوزه»، استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای، به بیان آموزه های آیه پنجاه و نهم سوره بقره پرداخته است.
«فَبَدَّلَ الَّذينَ ظَلَمُوا قَوْلاً غَيْرَ الَّذي قيلَ لَهُمْ فَأَنْزَلْنا عَلَى الَّذينَ ظَلَمُوا رِجْزاً مِنَ السَّماءِ بِما كانُوا يَفْسُقُونَ» (بقره، 59)
ترجمه: پس افرادى كه (به خود) ستم كردند، سخنى را كه (به عنوان كلمه استغفار) به آنان گفته شده بود، تغییر دادند (و به جاى «حِطَّة»، «حنطه» گفتند). پس بر آن ستمكاران، به سبب آن كه نافرمانى كردند، عذابى از آسمان فرو فرستادیم.
در برابر آن فرمانِ رحمت الهى، گروهى از بنى اسرائیل به جاى آن كه بگویند: «حِطَّة»، یعنى خدایا ما را ببخش، از روى تمسخر و استهزاء، كلمه «حِنْطَة» را تكرار كردند كه به معناى «گندم» است.
به بازى گرفتن دستور خداوند، باعث شد تا بار دیگر، گرفتار كیفر الهى شوند و بیمارى طاعون در میان آنها شیوع پیدا كند. البته همان طور كه آیه مى فرماید، این كیفر فقط به ستمكاران رسید، نه آن كه همه مردم دچار آن شوند.
از این آیه مى آموزیم كه:
* در عبادت باید تعبّد داشت و دستورات الهى را به همان شكل كه رسیده عمل نمود، چنان كه نسخه پزشك را باید طبق دستور او عمل كرد و مصرف دارو، خودسرانه نتیجه بخش نیست.
* هرگاه روحیه عناد و لجبازى بر جامعه حاكم شود، زمینه براى نزول عذاب هاى الهى در همین دنیا فراهم مى شود.
