به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه» استاد قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان نکته های آیه ششم سوره بقره پرداخته است.
كفران نعمت به معنى نادیده گرفتن آن است. شخص منكر دین، به سبب اینكه حقایق و آیات الهى را كتمان مى كند و یا نادیده مى گیرد، كافر خوانده شده است.
قرآن، بعد از متّقین، گروهى از كفّار را معرّفى مى كند. آنها كه در گمراهى و كتمانِ حقّ، چنان سرسختند كه حاضر به پذیرش آیات الهى نیستند و در برابر دعوت پیامبران، زبان قال و حالشان این بود:
«سواء علینا أوَعَظتَ ام لم تكن من الواعظین» (شعراء، 136) براى ما وعظ و نصیحت تو اثرى ندارد، فرقى ندارد كه پند دهى یا از نصیحت دهندگان نباشى.
اگر زمینه مساعد و مناسب نباشد، دعوت انبیا نیز مؤثّر واقع نمى شود.
باران كه در لطافت طبعش، خلاف نیست
در باغ لاله روید و در شورهزار، خَس
*پیام‌های آیه:
*لجاجت و عناد و تعصّب جاهلانه، انسان را جماد گونه مى كند. «سواء علیهم»
*روش تبلیغ براى كفّار، انذار است. اگر انذار و هشدار در انسان اثر نكند، بشارت و وعده ها نیز اثر نخواهند كرد. «سواء علیهم ءانذرتهم ام لم تُنذرهم»
*انتظار ایمان آوردنِ همه مردم را نداشته باشید. «...لا یؤمنون» در آیهى 103 سوره یوسف مى فرماید: «وما اكثر النّاس ولو حَرصتَ بمؤمنین» هر چند آرزومند و حریص باشى، بسیارى از مردم ایمان نخواهند آورد.
