به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه» استاد قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان نکته هایی درخصوص آیه چهارم سوره بقره پرداخته اند.
*وحی، یکی از راه های شناخت است که متقین به آن ایمان دارند. همان طور‌که در آیۀ قبل گفتیم، راه شناختِ انسان به حس محدود نیست و عالمی ورای عالم محسوسات وجود دارد که عقل به وجود آن گواهی می‌دهد؛ ولی از شناخت دقیق آن عاجز است. خداوند نیز با فرستادن وحی، شناخت ما را کامل می سازد.
* عقل می گوید: خدایی هست؛ ولی وحی، صفات و ویژگی های آن خدا را برای ما بیان می کند.
* عقل می گوید: برای کیفر و پاداش انسان ها، باید دادگاهی جهانی برپا شود؛
* وحی می گوید: قیامتی هست که چنان ویژگی هایی را دارد. پس عقل و وحی مکمّل یکدیگرند و افرادِ باایمان از هر دو بهره می گیرند.
* وحی، اختصاصی به پیامبر اسلام ندارد، بلکه سخن الهی به همۀ پیامبران می رسیده؛ لذا افراد باتقوا، تعصّب بی جا ندارند که پیامبران قبلی را نفی کنند و فقط پیامبر اسلام را بپذیرند، بلکه به همۀ پیامبران الهی ایمان دارند و هر چه را به آنان وحی شده است، می پذیرند.
همچنین، آنان مرگ را پایان کار خود نمی دانند و به قیامت یقین دارند. لذا خود را در برابر گناه حفظ می کنند و به رستگاری می رسند. رستگاری يعنی آزادشدن از خواسته ها و هوس های نفسانی و رشدِ صفات خوب اخلاقی.
* از اين آيه مى‌آموزيم:
* ايمان به تمام كتب آسمانی لازم است، چون همۀ انبيا يك هدف داشته اند.
* راه رسيدن به سعادت و خوشبختی، دريافت هدايت الهی است. البته این هدایت، بدون تلاش به‌دست نمی آيد. هم علم و ايمان می خواهد، هم عمل و كار نيك.
