به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه»، استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه نود و ششم سوره بقره پرداخته است.
وَ لَتَجِدَنَّهُمْ أَحْرَصَ النَّاسِ عَلى حَياةٍ وَ مِنَ الَّذينَ أَشْرَكُوا يَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ يُعَمَّرُ أَلْفَ سَنَةٍ وَ ما هُوَ بِمُزَحْزِحِهِ مِنَ الْعَذابِ أَنْ يُعَمَّرَ وَ اللَّهُ بَصيرٌ بِما يَعْمَلُونَ (بقره، 96)
ترجمه: (اى پیامبر) همانا یهود را حریص ترین مردم و حتى حریص تر از مشركان بر زندگى (دنیا) خواهى یافت، (تا آنجا كه) هر یك از آنها دوست دارد هزار سال عمر كند با آن كه اگر این عمر هم به او داده شود او را از عذاب باز نخواهد داشت و خداوند به اعمال آنها بینا است.
این آیه خطاب به پیامبر (ص) مى فرماید: یهودیانى كه ادعا مى كردند بهشت در انحصار آنان است، نه تنها آرزوى مرگ نمى كنند تا زودتر به بهشت در آیند، بلكه از سایر مردم و حتى از مشركانى كه قیامت را قبول نداشته و مرگ را پایان زندگى خود مى دانند بر زندگى این دنیا حریص ترند.
آنها چنان به زندگى دنیا دل بسته اند كه دوست دارند هزار سال در این دنیا زندگى كنند و حتى پست ترین نوع زندگى را داشته باشند اما از مجازات الهى نجات یابند.
امّا خداوند مى فرماید: بر فرض كه این عمر هزار ساله به آنان داده شود، ولى سبب نجات آنان از كیفر الهى نمى گردد، زیرا تمام اعمال آنان زیر نظر است و این آرزوهاى كودكانه سودى نمى بخشد.
از این آیه مى آموزیم كه:
«طول» عمر مهم نیست، «عرض» آن مهم است كه بدانیم در عرضِ عمر چه بكنیم. امام سجّاد علیه السلام در دعایى مى فرمایند: وَ عَمِّرْنِي مَا كَانَ عُمُرِي بِذْلَةً فِي طَاعَتِكَ، فَإِذَا كَانَ عُمُرِي مَرْتَعاً لِلشَّيْطَانِ فَاقْبِضْنِي إِلَيْكَ. خدایا! اگر عمر من وسیله اى در راه طاعت تو مى باشد آن را طولانى كن، ولى اگر چراگاه شیطان بود آن را قطع نما.
(الصحيفة السجادية، ص: 94)
