به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه»، استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیات نود و چهارم و نود و پنجم سوره بقره پرداخته است.

«قُلْ إِنْ كانَتْ لَكُمُ الدَّارُ الْآخِرَةُ عِنْدَ اللَّهِ خالِصَةً مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ كُنْتُمْ صادِقينَ» (بقره، 94)

«وَ لَنْ يَتَمَنَّوْهُ أَبَداً بِما قَدَّمَتْ أَيْديهِمْ وَ اللَّهُ عَليمٌ بِالظَّالِمينَ» (بقره، 95)

ترجمه: (اى پیامبر! به یهودیان) بگو اگر سراى آخرت در نزد خداوند، مخصوص شماست نه سایر مردم، پس آرزوى مرگ كنید اگر راست مى‏ گویید.

البته آنان به سببِ اعمال بدى كه پیش از خود فرستاده ‏اند، هرگز آرزوى مرگ نخواهند كرد و خداوند به كارهاى ستمگران آگاه است.

یهود در طول تاریخ، خود را نژاد برتر دانسته و معتقد بودند بهشت براى آنها آفریده شده و آتش جهنم، جز چند روزى با آنها كارى ندارد و آنها فرزندان و دوستان خدا هستند.

این پندارهاى باطل باعث شد تا از یكسو، آزادانه دست به هرگونه ظلم و جنایت و گناه و طغیان بزنند و از سوى دیگر، دچار كبر و خودپسندى و خودبرتربینى شوند.

این آیه وجدان آنها را به قضاوت طلبیده و مى ‏فرماید: اگر واقعاً چنین است كه شما ادعا مى ‏كنید و بهشت مخصوص شماست، پس چرا آرزوى مرگ نمى ‏كنید تا زودتر به این بهشت وارد شوید؟ چرا از مرگ مى‏ ترسید و از آن فرار مى ‏كنید؟

البته بیشتر مردم كه از مرگ مى ‏ترسند، ریشه ‏اش یكى از دو چیز است، یا مرگ را، نیستى و نابودى مى ‏دانند كه طبیعتاً هر موجودى از نابودى خود وحشت دارد و نگران است و یا به قیامت اعتقاد دارند ولى به خاطر كارهاى بد و خلافِ خود از مرگ مى ‏ترسند، زیرا مرگ را آغاز محاسبه و كیفرِ اعمال مى ‏دانند و لذا مى ‏خواهند كه مرگ آنان به تأخیر بیفتد.

ترس از مرگ مانند ترسِ راننده از سفر است. راننده‏ اى مى ‏ترسد كه یا راه را نمى ‏شناسد، یا بنزین ندارد، یا تخلفى نموده، یا جنس قاچاق حمل مى ‏كند و یا در مقصد، محلِ سكونت ندارد.

در حالی كه مؤمن، هم راه را مى ‏داند، هم با عمل صالح، سوختِ راه را تهیه كرده، هم تخلفاتش را با توبه جبران نموده، هم جنس قاچاق یعنى گناه و ظلم، همراه ندارد و هم در قیامت محل سكونتى دارد كه بهشت است.

پیامبران و اولیاى خدا كه مرگ را آغاز زندگى دیگر مى‏ دانند و جز پاكى در فكر و عمل، چیز دیگرى از آنان صادر نشده، نه تنها ار مرگ نمى‏ ترسند، بلكه به آن اشتیاق دارند.

چنان كه امیرمؤمنان على علیه ‏السلام درباره خود مى ‏فرماید: به خدا قسم! اشتیاقِ فرزندِ ابى طالب به مرگ از اشتیاق نوزاد به سینه مادرش بیشتر است.

از این آیه مى ‏آموزیم كه:

انسان باید به گونه‏ اى زندگى كند كه هر لحظه براى مرگ آمادگى داشته باشد. هم به وظایفش عمل كرده و هم گناهان را با توبه جبران نموده باشد كه در این صورت دلیلى براى ترس از مرگ وجود ندارد.