عطا سلمانیان بازیگر سینمای دفاع مقدس در گفت‌وگو با خبرگزاری «حوزه»، درباره وضعیت اسف‌بار فیلم هایی با موضوعات دفاع مقدس، اظهار کرد: مدتهاست درباره وضعیت نابسامان سینمای دفاع مقدس حرف می‌زنیم و همیشه نیز به حرف‌های ما توجه نمی‌شود، انگار که این گونه سینمایی می‌بایست در سینمای ما وجود نداشته باشد! در این شرایط حتی شرایط تا اندازه ای بغرنج شده که در برخی فیلم‌ها به سینمای دفاع مقدس توهین هم می‌شود. البته توهین به این دست فیلم‌ها بی‌احترامی به یک عنوان نیست، بلکه به نظرم ناسپاسی نسبت به افرادی است که از جان و مال خود گذشتند تا ما امروز در آرامش به سر بریم.

وی افزود: گواه بارز این ادعا را در برخی فیلم ها می‌توانیم مشاهده کنیم که در آنها از هیچ توهینی دریغ نورزیده و برای خنداندن تماشاگر، بسیاری از ارزش‌هایی که ما برای آن احترام قائل هستیم را زیر پا گذاشته اند. این مسئله را هم در شوخی با خود جانبازان می‌توان دید هم در کسانی که برای جانبازان احترام قائل هستند. در شکل اول مثلا در یکی از اینگونه فیلم ها، جانبازان افرادی هستند که برای مخفی کردن یک سیگار، حاضر به گفتن هر دروغی هستند، همچنین آنها برای فریب عوامل آسایشگاه به ریاکارانه دعا می‌خوانند! در نوع دوم نیز، آدمی که زندگی خود را وقف جانبازان کرده را یا فرد ساده لوح و بی‌منطق توصیف می‌کند یا افرادی منفعت‌طلب نشان می‌دهد که حتماً منافع مادی را دنبال می‌کنند!

بازیگر فیلم سینمایی «بلمی به سوی ساحل» ادامه داد: به عنوان بازیگری که بیشتر عمر هنری خود را صرف آثار دفاع مقدسی کرده برایم درد آور است که می‌بینیم جانبازان فرصتی شده‌اند تا تماشاگران بخواهند به آنها بخندند! آیا آنها از سلامتی خود گذشتند تا ما امروز چنین به آنها بی‌احترامی کنیم؟ وقتی از این موضوع گلایه می‌کنم، منظور این نیست که ما باید به جانبازان به عنوان قدیس نگاه کنیم، بلکه همانگونه که در همه دنیا برای ایثارگران خود احترام قائلند ما نیز می‌بایست با آنها کمال ادب با آنها برخورد کنیم.

این بازیگر ادامه داد: اگر امروز می‌بینیم وضعیت در سینمای دفاع مقدس به آن اندازه بد شده که فیلم‌هایی مخالف دفاع مقدسی در آنها ساخته می‌شود، دلیلی روشن دارد، آنهم این‌که فیلمسازانی که در این حوزه با قلب و روحشان فیلم می‌ساختند خانه‌نشین شده‌اند، همین مسئله سبب شده آدم‌هایی که در جنگ حضور نداشتند و یا اینکه به این حوزه با قلب و روحشان نگاه نمی‌کنند، این فرصت را غنیمت شمرده تا هر کار بی‌ارزشی را که می‌خواهند جلوی دوربین برند، البته سینماگرانی نظیر ابراهیم حاتمی‌کیا حضور دارند که به این حوزه نگاهی ارزشمند دارند، اما تعداد این قبیل هنرمندان بسیار کم است و آنها نمی‌تواند در مقابل موجی عظیم سینمای گیشه به تنهایی ایستادگی کنند.

سلمانیان متذکر شد: در توضیح فوق به سینمای گیشه اشاره کردم. نگاه به گیشه به خودی خود امری مذموم نیست، حتی برای سینما الزامی است به شرطی که نگاه به این حوزه به قیمت زیر سوال بردن دیگر گونه‌های سینمایی نباشد. مطلب دیگر این‌که در سال‌های نه چندان دور فیلم‌های دفاع مقدسی یکی از اهرم‌های فروش در سینمای ما بودند. برای مثال فیلم‌هایی نظیر «بلمی به سوی ساحل» یا «گذرگاه» که من در آنها حضور داشتم جز کارهای پر مخاطب سینمای ما بودند. برای همین باید بررسی کنیم چه اتفاقی رخ داده که دیگر این تولیدات در گیشه حضور موفق ندارند؟

کارگردان فیلم «پرنده‌باز» تاکید کرد: این گفته را بارها شنیده‌ایم که سینمای دفاع مقدس دیگر جذابیت خود را از دست داده است. این نگرش ظلمی بی‌پایانیاست که نسبت به شهدا، جانبازان و رزمندگان انجام می‌شود، چون زندگی هر یک از آنها به لحاظ دراماتیک توانایی این را دارد که تبدیل به یک اثر سینمایی شود.

بگذارید برای سخن خود از سینمای جهان مثال بزنم. بیش از هفتاد سال است که از پایان جنگ جهانی دوم می‌گذرد، اما هنوز هم در این‌باره فیلم ساخته می‌شود، بدون این‌که کسی بگوید فیلمسازی در این حوزه تکراری شده، در چنین شرایطی چرا ما تا به این اندازه فراموش کار هستیم.

سلمانیان گفت: جدا از رزمندگان هشت سال دفاع مقدس ما مدافعان حرم را نیز داریم که زندگی آنها نیز توانایی تبدیل شدن به یک اثر سینمایی را داراست. در این رابطه باید تاکید کنم. مدافعان حرم راهی که طی می‌کنند شاید سخت‌تر از رزمندگان باشد، چون برخی طعنه‌ها را به جان می‌خرند تا از حریم ولایت و ائمه دفاع کنند. آنها به خوبی می‌دانند اگر آنها در خارج از مرزها به دفاع از کشور بر نخیزند، مجبور خواهند بود در داخل مرزها در مقابل دشمنان بجنگند. نکته دیگر به پیام انقلاب اسلامی مربوط می شود. انقلاب اسلامی برای این به وجود آمده تا حامی مظلومان جهان باشد، پس چگونه می‌توان فریاد مظلومیت مردم سوریه را شنید، اما بی‌تفاوت باقی ماند؟

وی در پایان این گفت‌و‌گو تاکید کرد: سینمای دفاع مقدس همیشه دفاع مقدس خواهد بود؛ سینمایی که من از آن به عنوان سینمای ملی نام می‌برم، چون تنها گونه‌ای است که نمونه خارجی یافت نمی‌شود، پس بیاییم به این داشته عظیم قدرشناسانه‌تر برخورد کنیم.