به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام محمدحسین حسینی کوهساری در یادداشتی نوشته است:

۱. امروزه یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های مجموعه‌های مختلف و متنوع آموزشی، پژوهشی و تربیتی، پاسخ به این سوال است که آیا به اهداف مدنظر در راستای برنامه‌های کلانشان رسیده‌اند یا خیر؟ آنها برای این مهم، از ابزارهای دقیق علمی و آماری استفاده می‌کنند تا با رصد و پیگیری در این بخش، از هدر رفت امکانات و منابع جلوگیری کرده و پله‌ای برای رسیدن به نتیجۀ جامع و مطلوب خود باشند. قطعا سازمان روحانیت و حوزه‌های علمیه از این قاعده مستثنی نبوده و نیست و این مجموعه نیز نیازمند کیفیت سنجی خروجی‌هایش، متناسب با جامعۀ هدف مورد نظر است تا به اهداف بلند خود برسد: «لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَی الْمُؤْمِنینَ إِذْ بَعَثَ فیهِمْ رَسُولاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ یَتْلُوا عَلَیْهِمْ آیاتِهِ وَ یُزَکِّیهِمْ وَ یُعَلِّمُهُمُ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ».(سوره آل‌عمران، آیۀ ۱۶۴)

۲. انقلاب اسلامی، به عنوان مهم‌ترین رخداد دهه‌های اخیر که بسیاری از معادلات و فرمول‌های رایج نظامات عالم را به چالش کشیده، موجب بروز و ظهور دوبارۀ دین، احکام اسلام و معنویت در عرصۀ عمل و عینیت جامعه شده و تأثیر روحانیت در تشکیل و نمو این شجرۀ طوبی غیر قابل انکار است. اما مهم‌ترین اتفاق و تاثیری که متقابلا انقلاب بر حوزه‌های علمیه گذاشت، نزدیک‌تر شدن بیش از پیش طلاب با نیازهای واقعی مردم و روال زندگی و اقتضایات آن مانند احتیاجاتشان به مذهب، اخلاق و سیاست در عرصۀ اجتماع است. حضور غرورآفرین روحانیت در زندان‌های شاهنشاهی و پیشتازی آنها در تظاهرات و سازماندهی مردم برای خروش انقلابی، تا رشادت‌های مثال زدنی روحانیت در جبهه‌های نبرد و تاثیرگذاری منحصر به فرد آنها در سال‌های نبرد با دشمن بعثی، تا ورود به عرصه‌های جدید در مجامع مختلف دینی، علمی و سیاسی؛ از تبلیغ در دورترین نقاط ایران تا اقصی نقاط عالم و تا حضور پر رنگ و معنا دار روحانیون جهادی از حریم حرم گرفته تا بلاها و گرفتاری‌ها، از زلزله و سیل تا کرونا، صفحات زرینی است که هر یک مهری بر صداقت و اخلاص این مجاهدان گمنام است. این کارنامۀ درخشان، که فقط به گوشه‌ای از آن اشاره شد، خبر از خروجی‌های دلگرم کننده و مسرت بخشی می‌دهد و بهترین گواه بر عامل بودن این صنف است که در همۀ مراحل زندگی، در عینیّت جامعه و در متن مردم به وظایف خود عمل می‌کنند.

۳. در روزهایی که خبرهای تلخی از این ویروس منحوس منتشر می‌شود، ورود روحانیون به عرصه‌های مختلف، از بیمارستان گرفته تا ضدعفونی کردن معابر و... موجب دلگرمی انسان می‌گردد. اما در این میان، خبر داغ‌دار شدن برادر عزیزم جناب حجت الاسلام و المسلمین محمد مداح بیشتر داغ‌دارمان کرد؛ داغی از جنس داغ حاج قاسم و حاج ابومهدی. او از جنس مجاهدان نستوهی است که راحتی خویش را در ایثار و احسان می‌بینند و لذات خویش را در دست‌گیری و گره‌گشایی می‌یابند. مؤمنان راستینی که مصداق واقعی این کلام مولا امیرالمؤمنین علیه السلام هستند که: «الْمُؤْمِن‌ بِشْرُهُ‌ فِی‌ وَجْهِهِ‌ وَ حُزْنُهُ فِی قَلْبِهِ أَوْسَعُ شَیْ‌ءٍ صَدْراً؛ شادی مؤمن در چهرۀ او و اندوه وی در دلش پنهان است، سینه‌اش از هر چیزی فراخ‌تر و وسیع‌تر، و نفس او از هر چیزی خوارتر است». چقدر وجود این چنین افرادی اطمینان آفرین است؛ اطمینان از مسیر و هدف، اطمینان از سرباز و فرمانده و اطمینان از اعتقاد و رفتار. خوشا به حالت برادر عزیزم، قصه امروز تو را تبدیل به داستان شبانۀ فرزندانم می‌کنم تا با افسانه بزرگ نشوند.