خبرگزاری«حوزه»، از پرچالش ترین مسایل دولت ها پس از پیروزی انقلاب اسلامی تاکنون، مباحث مربوط به زنان در حوزه های اشتغال، تحصیل، مسئولیت های اجتماعی، حجاب و... بوده، به گونه ای که نوع نگاه و تعامل دولتمردان با این امر، توسعه یا تضییق میزان و چگونگی حضور بانوان در ساحت های فوق را رقم زده است. رصد و بررسی اتفاقات این عرصه در طول چند دهه گذشته، نشان از لزوم تفکیک فضای فرهنگی این حوزه از مباحث سیاسی و رسانه ای دارد، زیرا گاه بسیاری از ریزمسئله ها با ذره بین رسانه ای یا جناحی بزرگ انگاشته می شود و گاه مسایل کلان و خطاهای بزرگ در رویکردهای سیاست زده مسئولان دیده نمی شود و این امر یکی از اسباب نوسانات و چالش های موجود می باشد.

استفاده از ظرفیت عظیم علمی و فرهنگی و... بانوان متناسب با نیازها، شئون و شرایط محیطی، ضرورتی است که همه کارشناسان دینی و اجرایی بر آن اتفاق رأی دارند، اما آیا بهره مندی از توان زنان در مشاغل مردانه توأم با تبلیغ و تأکید بر آن، علیرغم وجود خیل مردان بیکار سرپرست خانواده و جوانان جویای کار، پسندیده است؟

آیا ایجاد رقابت بین جنس زن و مرد در مشاغل عمومی که در بسیاری از آنها حضور آقایان ترجیح دارد، بدون توجه به پیامدهای آن، ناصواب نیست؟

کارشناسان یکی از عوامل بروز طلاق در جامعه را عدم توان اقتصادی شایسته مردان در زندگی می دانند، در این شرایط، کوبیدن بر طبل اشتغال عمومی بانوان که در بسیاری از موارد، به دلیل کم توقعی و... جایگاه کاری مردان را اشغال می کنند، با مبانی دینی و مصالح تربیتی و اجتماعی ما سازگار است؟

همانطور که می دانیم تعداد بی شماری از آیات، روایات و سیره دینی ما بر ارج و اوج مقام مادران مربی و خانه دار تأکید دارند؛

به راستی ما به میزان جذابیت حضور آنان در مشاغل اجتماعی، برای این اصل اسلامی پا فشاری و تبلیغ نموده و عوارض کوتاه مدت و بلند مدت دوری از این سنت حسنه را ارزیابی کرده ایم؟

با عنایت به بایستگی خودکفایی زنان در مشاغل اختصاصی همچون رشته های خاص پزشکی، به چه میزان در سوق دادن جامعه زنان به نیازهای ضروری آنان برنامه ریزی نمودیم؟ آیا با توجه به خالی بودن مشاغل اختصاصی و حتی تصاحب این جایگاه ها توسط مردان، اشتغال غیره دفمند بانوان، یک بیراهه فرهنگی نیست؟

آمار زنان سرپرست خانواده در کشور به رقم تکان دهنده دو میلیون و پانصد هزار نفر رسیده است؛ آیا نباید به جای رشد کاذب برخی از آمارهای مرتبط، همت مان را بر مدیریت عالمانه و منطقی این بحران بگذاریم؟

تبلیغ حضور بانوان در مشاغل سخت و ترویج اشتغال به کارهای فیزیکی، از رویدادهای ناشایستی است که در سال های اخیر رسانه ها بدان می پردازند،؛ تدبیر فرهنگ مدار در جغرافیای کلان رسانه ای ما کجاست؟

آیا این، امیرالمؤمنین علی علیهالسلام نیست که میفرماید: المرأة ریحانة و لیست بقهرمانه؟ (نهج البلاغه/نامه 31)

در طول ادوار مختلف، وعده های گوناگون انتخاباتی به جامعه بانوان داده شده که علیرغم توقع سازی، در بسیاری از موارد به دلیل تبلیغاتی بودن، عملیاتی نشده و چالش هایی را برای نظام و دولت و مردم ایجاد کرده، حال چرا پساز تجارب متمادی، این مسئله هنوز در همه انتخابات ها، حتی انتخاب نمایندگان مجلس و شوراها نیز ادامه دارد؟

موضوع حضور بانوان در ورزشگاه ها نیز آتش زیر خاکستری است که هر از چندگاهی برخی بر آن می دمند تا شاید با حربه تساهل و مصلحت سازی برای نظام، راه را برای حضور آنان باز کنند؛ فارغ از تجارب چندگانه گذشته و مخالفت وسیع مراجع عظام و مردم مؤمن و انقلابی ایران اسلامی، بررسی آسیب های فضای نامطلوب فرهنگی ورزشگاه ها پاسخ مناسبی است به این درخواست تأمل برانگیز، اما چرا عده ای بر این هنجارشکنی اصرار می ورزند و بدون توجه به عوارض تکسیر حرمت ها، پیامدهای ناخوشایند آن را نمی بینند؟!

در پایان، ضمن احترام به مراتب عالی اعتقادی اهالی حل و عقد نظام اسلامی، شایسته است با پرهیز از سیاست زدگی در مسایل فرهنگی زنان و اتخاذ تدابیر حکیمانه متناسب با شؤون آنها و شرایط جامعه، نگذاریم کج اندیشان با ایجاد امواج منفی، موجب تحمیل هزینه های گزاف بر فرهنگ و دین، در نگاه جوانان و نسل نو شوند.

حسن مولایی