به گزارش خبرگزاري «حوزه» از مشهد، حجت الاسلام و المسلمين مهدی زمانی فرد، استاد دروس تفسير تخصصي حوزه علمیه خراسان، در درس خود که در مدرسه علمیه آیت الله خوئی برگزار شد با اشاره به آیه 77 سوره فرقان «قُلْ مَا يَعْبَأُ بكُمْ رَبِّي لَوْلَا دُعَاؤُكُمْ فَقَدْ كَذَّبْتُمْ فَسَوْفَ يَكُونُ لِزَامًا»، عنوان کرد: اين بيان، نشان مي دهد كه انسان کثیرالدعاء از جانب خداوند مورد توجه ویژه قرار می گیرد.

وی در پاسخ به این سؤال که چرا در روایات ائمه معصومین(ع) دعا افضل از قرائت قرآن شمرده شده است، گفت: دعا زبان حال انسان است و انسان تا زمانی که نیازی ندارد، دعا نمی کند، بنابراين در دعا توجه و احساس خاصی وجود دارد، در حالی که به طور معمول در قرائت قرآن چنین حس و حالی دیده نمی شود.

حجت الاسلام و المسلمين زمانی فرد ضمن مطرح کردن روایت «احب الاعمال الی الله عزوجل فی الارض الدعاء» (كافی، ج ۲، ص ۴۶۷)، اظهار کرد: دعا متضمن احساس فقر در وجود خود و احساس غنا در وجود خداوند مي باشد و به همین علت از دعا به عنوان محبوب ترین اعمال نزد خداوند یاد شده است.

اين مدرس حوزه علميه مشهد در مورد گستره دعا، بیان کرد: انسان با هیچ چیزی مانند اين امر نمی تواند به خداوند نزدیک شود و به همين علت نباید در جزئی ترین و کوچک ترین حاجات از دعا غافل بود، چراکه خداوند متعال برآورده کننده تمامی حاجات اعم از کوچک و بزرگ است.

وی با اشاره به حدیث قدسی «یَا مُوسی سَلنِی كُلَّما تَحتَاجُ اِلَیهِ حَتَی عَلَفَ شَاتِكَ وَ مِلحَ عَجِینِك(مجلسی،‌ محمد باقر، بحار الانوار جلد90، صفحه 303 و نیز حلی، ابن فحد، عدة الداعی، صفحه 98)، افزود: اساس دعا، فقر است و چون انسان در همه امور فقیر و محتاج به خداوند مي باشد، باید همه حاجات و نیازهای خود را از او طلب كند.

حجت الاسلام و المسلمين زمانی فرد در بخش دیگری از سخنان خود معرفت را اصل و حقیقت اعمال انسان دانست و در مورد رابطه دعا با نظام اسباب و مسبّبات در جهان هستی، گفت: دعا نظام علت و معلولی را بهم نمی ریزد، بلکه ممدّ و هماهنگ با آن است.

وی رهایی از بند شیطان، فراوانی رزق، دفع بلا، شفاء بیماری ها و دفع دشمنان را از جمله آثار دعا برشمرد و اضافه کرد: دعا در انسان روح عبودیت و بندگی ایجاد می کند، در حالی که شیطان، روح استکبار و کفر است و در تزاحم این دو امر، روح عبودیت پیروز مي شود.

اين استاد دروس تفسير حوزه علمیه خراسان در پایان با استناد به روایت «أَلا أُخْبِرُکَ بِما فِیهِ شِفَاءٌ کُلِّ داءٍ وَ سَامٍ؟ قُلْتُ: بَلی، قَالَ: الدُّعاءُ» (بحار الانوار، ج 93، ص 299)، تأکید کرد: انسان باید در درمان بیماری ها به عامل مادی یعنی دارو و عامل معنوی یعنی دعا به طور همزمان توجه داشته باشد.