حجت الاسلام سیدمحمدباقر علم الهدی، در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری «حوزه» در تهران، با تاکید بر نهادینه شدن سبک زندگی علوی در جامعه و با اشاره به اینکه عدالت یکی از ارکان اصلی تشکیل‌دهنده‌ی اندیشه امام علی(ع) بود، گفت: توجه به این مطلب که امیرالمومنین(ع) به دنیا چگونه می اندیشید، و آن حضرت بهای هر عنصری از عناصر دنیا را به همان اندازه پرداخته است، و نه بیشتر؛ این مهمترین نقطه ی عطفِ زندگی امیرالمومنین علی(ع) بود.
وی ادامه داد: ما انسان ها گاهی از اوقات، آنقدر گرفتار دنیا می شویم که بهای هر عنصری از عناصر دنیوی را چندصد برابر آن پرداخت می کنیم و لذا مغمون هستیم؛ چرا که بعضی از افراد برای رسیدن به یک عنصر دنیوی حتی حاضرند دروغ بگویند و دشمنی با خدا را بکنند، تا به آن هدف دنیوی خود برسند. لذا آن کسی که حاضر است خون امام حسین(ع) را بریزد تا ده من خرما بگیرد یا بخاطر بدست آوردن جایزه شمشیر طلا؛ به مرتبه ای از دنیاپرستی رسیده است که ابایی از به قتل رساندن پسر رسول خدا(ص) ندارد.
مدیر موسسه آموزش عالی قاسم بن الحسن(ع) افزود: بر فرض امام حسین(ع)، امام معصوم یا پسر رسول خدا(ص) نبود، بلکه فقط یک انسان و جانداری بود که حق حیات داشت و برای خانواده اش یک پدر بود. حال برای رسیدن به یک عنصر مادی و یا بدست آوردن ریاست و حاکمیت یک شهر، آنقدر ارزش ندارد که کرامت انسانی را زیر پا بگذاریم. در حالیکه انسان های دنیا مدار حاضرند برای رسیدن به مقاصد دنیوی، هزاران برابر هزینه کنند که نتیجه ای جز سقوط اخلاقی و هلاکت در جهنم دنیا و آخرت ندارد.
استاد سطح عالی حوزه علمیه تهران اظهار داشت: امام علی(ع) به مردم نشان داد که هر یک از ابزارها و عناصر زندگی دنیا یک بهایی دارد. و لذا ابن عباس می گوید؛ آن حضرت را دیدم که مشغول پینه زدن کفش خود بود. چون مرا دید، گفت: «ما قیمه هذه النعل؟؛ بهای این کفش چقدر است». گفتم؛ "لا قیمه لها؛ بهایی ندارد". علی(ع) برای اینکه نشان دهد دستیابی به حکومت و عهده دار شدن امور مردم، چقدر در نزد ایشان پست و فرو مایه است، فرمود « والله لهی احب الی من امرتکم الا ان اقیم حقا او ادفع باطلا؛ به خدا سوگند این کفش بی ارزش نزد من محبوبتر است از حکومت برشما، مگر آنکه حقی را برپا سازم یا باطلی را براندازم».
حجت الاسلام علم الهدی در پایان خاطر نشان کرد: امام(ع) به جهانیان ثابت کرد که حکومت برای ایشان فی نفسه هیچ ارزشی ندارد و صرفا ً امری آلی است، و نه یک هدف متعالی؛ و جز وسیله ای در جهت اقامه حق و یاری مظلوم و دفع باطل چیزی بیش نیست. و لذا اینجاست که سرّ دلدادگی مردم نسبت به امیرالمومنین علی(ع) روشن می شود. چرا که علی(ع) برای یک قشر خاص نیست، بلکه متعلق به همه آزادی خواهان، عدالت خواهان، مستضعفین و مظلومین جهان است. و ما شیعیان اگر ادعا می کنیم علوی هستیم، باید بیاییم و ارزش گذاری های زندگی مان را بر معیار و مبنای نگاه امیر المومنین(ع) تنظیم کنیم. و در رسیدگی به اوضاع مستمندان و فقرای جامعه کوتاهی نکنیم.
